Een nieuw verhaal

Afgelopen week rondde ik mijn eerste training Design Thinking af met een slimme en enthousiaste groep deelnemers. De laatste dag gaat over het bouwen van prototypes. Ik leg uit waarom je prototypes wilt hebben, in plaats van een statisch projectplan. Ik heb het over ons unieke soort, mensen, beelddenkers en boven al, narratieve wezens. We zijn altijd op zoek naar het verhaal, naar iets dat richting geeft.

Iemand die dat ook begrepen heeft, is Nicolaas Veul. In zijn nieuwe documentaire “De klimaatverkenner” volgt hij eigenlijk de stappen van Design Thinking. Dat Nicolaas iemand is die generatief kan luisteren, werd al eerder duidelijk in het programma 100 dagen in je hoofd..

In “De klimaatverkenner” doet Nicolaas weer iets bijzonders. Hij zoekt verbinding met mensen aangaande een van de grootste problemen van dit moment, de klimaatcrisis. Hij vertaalt cijfers, waar je tamelijk moedeloos van zou kunnen worden naar een ludieke oplossing; Als de temperatuur drie graden stijgt en heel de randstad komt onder water te staan, zouden we dan naar Noorwegen kunnen verhuizen?

Anno 2022 is het nog een beetje lastig om drie miljoen randstedelingen zo ver te krijgen hun geliefde woonplek te verlaten en dus verzint Nicolaas iets briljants; hij gaat vast vooruit. Als een soort kwartiermaker, gewapend met een vlaggetje ("Holland loves Norway") vertrekt hij richting Scandinavië. Hij sluit vriendschap met een burgemeester, praat met de lokale bevolking en komt tot de conclusie dat zijn prototype wel eens zou kunnen werken. Sterker nog, met de toenemende vergrijzing, zijn we meer dan welkom.

Zijn documentaire eindigt met een treffende maar messcherpe wending (spoiler alert!). Want natuurlijk is het prachtig, dat de Noren in de toekomst hun land open willen zetten voor een serieuze hoeveelheid rijke, blanke westerlingen. Maar wie zet er zijn land open, voor de miljoenen Pakistanen die nu al huis en haard al hebben verloren door klimaat gerelateerde overstromingen?

Het verhaal van Nicolaas blijft me de hele week bezig houden, en dat is natuurlijk precies de bedoeling. Misschien is het omdat ik in de master Contextuele Benadering veel bezig ben met verhaal en eigen context. Misschien komt het. ook door mijn coach Albert Barth, die me keer op keer uitdaagt op andere lagen naar mezelf te kijken. 

Steeds weer schaaf ik bij en denk ik na. In mijn eigen verhaal, ben ik de ene dag schrijver, de volgende coach of therapeut en de derde dag trainer. Rollen die soms ver uit elkaar liggen maar een stevig raakvlak hebben. Net als Nicolaas maak ik me soms zorgen over de toekomst. En wil ik de wereld graag een beetje beter achter laten dan ze nu is.

In mijn zoektocht ben ik vaak kritisch op al die momenten dat mijn innerlijk kompas nog niet helder genoeg staat afgesteld, of ik net niet het goede doe. De wereld redden is immers een serieuze zaak, zo serieus, dat ik haast zou vergeten om me heen te kijken ;)

Maar als ik dat doe, ben ik hoopvol. Overal groeien community's, voedselbossen en andere duurzame initiatieven. Mensen die ook proberen de balans te herstellen met de aarde en een nieuw verhaal durven te vertellen. Een verhaal dat gaat over regeneratie, herstel, rechtvaardigheid en het herwaarderen van dat wat ons werkelijk mens maakt. 

Het maakt me, op een gekke manier trots. Trots op mijn buurvrouw, die dagenlang kan knutselen met dat wat de natuur haar schenkt en zo die natuur weer bij mensen brengt. Trots op mijn kinderen, die bomen, vogels en herten, altijd eerder zien dan ik. Trots op mijn man, die in een willekeurige maand, oktober 2022, net een beetje te warm voor deze tijd van het jaar, niet piekert, maar zijn laarzen aantrekt en 500 bomen aanplant.  

Allemaal verhalen, die richting geven.