We zaten midden in ons uit de hand gelopen bouwproject toen de kans zich aandiende om een stuk grond te kopen, direct aan het pad naar ons huis.
Met onze voedselbos-wens in het achterhoofd was dit een beslissing die verrassend eenvoudig was om te maken, ook al moesten we ervoor naar de bank. Met het oog op ons ondernemerschap en pensioenopbouw, leek dit ons de meest tastbare investering die je in een mensenleven kunt maken.
En zoals vaker in ons leven hebben we een goed gevoel voor de opkomende zeitgeist want voedselbossen zijn hip en happening.
Met de droogte deze zomer kwamen voedselbossen opnieuw overal onder de aandacht. Ze blijken oases tijdens de droge zomers, zonder enige vorm van beregening. De eindeloze diversiteit in een volgroeid bos zorgt voor een zekere mate van risicospreiding. Een slecht jaar voor een appelboom, betekent misschien een topjaar voor de paw-paw of de vele struik- en kruidlagen in het bos.
Over overvloedige oogsten hoeven wij ons de komende jaren nog geen zorgen te maken, ons voedselbos is nu nog piepjong. Hoewel het tegelijkertijd verrassend is hoe snel gewassen groeien. De wilgentenen van onze aangeplante wilgenbomen in 2019 zijn inmiddels groot genoeg om te oogsten voor de zweethut die we willen bouwen.
Een nadeel aan de oprukkende populariteit van het voedselbos is dat we ieder jaar de kwekers goed in de gaten houden. Wie komt met nieuwe soorten, waar worden populaire stekjes verkocht. De open dag bij Arborealis leerde ons ook dit jaar weer dat sommige jonge boompjes als warme broodjes over de toonbank gaan.
Uiteindelijk allemaal zaken van praktische uitvoering, maar een voedselbos aanleggen gaat natuurlijk om meer dan dat.
Het is moeilijk om echt goed onder woorden te brengen wat ons instrinsiek beweegt om zo'n groot deel van onze tijd, geld en energie terug te investeren in de aarde. Martijn filosofeert daarover vanuit de overweging "angst of liefde". Voor ons voelt het voedselbos nog het meest als een extra gezinslid of goede vriend. Een levend organisme, waarmee je een lange relatie onderhoudt. Een gezamelijk groei- en leerproces is daarvan het directe gevolg.
Robin Wall Kimmerer brengt in haar boek "Braiding Sweetgrass" (in het Nederlands vertaald als: "Een vlecht van heilig gras") deze verbinding met de aarde met een kristalhelder narratief onder woorden. Ze verbindt wetenschap met de eeuwenoude wijsheid van haar voorouders en doet dat met een liefde voor de natuur die door de papieren bladzijdes heen verwarmt.
Voor mij vielen met het lezen van dit boek de puzzelstukjes meer dan op zijn plaats.
Waarom een voedselbos? Heel simpel; het is onze natuur.
Reactie plaatsen
Reacties